ΑΡΘΡΟ ΣΤΗΝ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟ
Αισθάνομαι τυχερός στη ζωή μου που είχα το προνόμιο, την τύχη, την ευλογία να συναναστραφώ και να μεγαλώσω κοντά στον Παναγιώτη Κανελλόπουλο, τον «Νέστορα», όπως τον αποκάλεσαν ακόμα και οι πλέον σκληροί πολιτικοί του αντίπαλοι, της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Έναν πολιτικό με ηθική ακτινοβολία και ευρύτητα πνεύματος που τον κατατάσσει ανάμεσα στους μεγάλους της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.
Ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος υπήρξε μια από τις ηγετικές, ευγενικές πολιτικές φυσιογνωμίες του 20ου αιώνα, που κόσμησε το δημόσιο βίο. Ένας διαπρεπής ακαδημαϊκός, που θεμελίωσε την επιστήμη της Κοινωνιολογίας στην Ελλάδα, αναλαμβάνοντας καθηγητής στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο. Με ένα κολοσσιαίο πνευματικό έργο, που αντανακλά τη βαθιά γνώση του αλλά και την αγάπη του για την αρχαία ελληνική γραμματεία. Ήταν ο πιο Ευρωπαίος Έλληνας της εποχής του, αφού με το δωδεκάτομο έργο του «Ιστορία του ευρωπαϊκού πνεύματος» έστησε μια «πελώρια γέφυρα», μεταξύ του ελληνικού και του ευρωπαϊκού πολιτισμού.
Ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, ανιδιοτελής υπερασπιστής της δημοκρατίας, διώχθηκε για τις πεποιθήσεις του τόσο από τη Μεταξική Δικτατορία όσο και από την Δικτατορία των Συνταγματαρχών. Φυλακίστηκε, εξορίστηκε, αλλά πάντα στεκόταν αμετακίνητος στο ιδεώδες της Δημοκρατίας. Παράλληλα, χάριν στη χαρισματική του προσωπικότητα και την ευρύτατη παιδεία του, καλλιέργησε ισχυρές συμμαχίες με τους Ευρωπαίους ηγέτες, συνεισφέροντας τα μέγιστα τόσο στη Συνθήκη Σύνδεσης με την Ευρωπαϊκή Κοινότητα το 1961, όσο και στην ένταξη της χώρας στην ΕΚ το 1981.
Πολιτικός τεραστίου διαμετρήματος, που υπηρέτησε για περισσότερα από εξήντα χρόνια τον δημόσιο βίο από τη θέση του βουλευτή, του υπουργού, του αρχηγού πολιτικού κόμματους, του αντιπροέδρου αλλά και του προέδρου της Ελληνικής Κυβέρνησης, πάντα έθετε εαυτόν στην υπηρεσία της πατρίδας. Ποτέ δεν αγνόησε το κάλεσμα, θέτοντας το εθνικό συμφέρον υπεράνω του προσωπικού ή του κομματικού.
Πολέμησε με όλες του τις δυνάμεις τον εθνικό διχασμό και κάθε μορφής ολοκληρωτισμό. Αγωνίστηκε σε όλη του τη ζωή με αυταπάρνηση για την εθνική συμφιλίωση, την ενότητα του έθνους, τη Δημοκρατία, την ελευθερία, την ανεξαρτησία της Ελλάδας και την ευρωπαϊκή της πορεία.
Για εμένα, όμως, που είχα την τύχη να είναι πνευματικός μου πατέρας, ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος δεν ήταν μόνο αυτά. Για εμένα ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος είναι η ακόλουθη εικόνα των παιδικών μου χρόνων: «Κάθε Κυριακή πρωί του πηγαίναμε με τον αδελφό μου στο πνευματικό ερμητήριό του, ένα ταπεινό «καλύβι» στην αυλή του σπιτιού μας στην Κηφισιά, έναν μέτριο ελληνικό καφέ και δυο ευωδιαστά τριαντάφυλλα από τον κήπο μας, που το άρωμά τους συμπλέκονταν με την σπάνια ηθική αύρα του έξοχου αυτού ανθρώπου και η αγάπη του πλημμύριζε το ταπεινό καλύβι, μέσα στο οποίο γεννήθηκαν μερικά από τα αριστουργήματα της νεοελληνικής γραμματείας. Και ο Κανελλόπουλος μας φιλούσε στο μέτωπο με το γεμάτο καλωσύνη βλέμμα του – αυτό το σπάνιο βλέμμα «γλυκιάς μελαγχολίας» – πλημμυρίζοντας την ψυχή μας, με την θάλεια της αγάπης του.»
Για εμένα ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος υπήρξε μια ευλογία. Όπως αυτή που αισθάνεται κάποιος όταν έχει την τύχη να περιδιαβεί στη ζωή του με τους πραγματικά μεγάλους της Ιστορίας.
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Πελοπόννησος” στις 11/09/2020
